lunes, noviembre 26, 2007

personas...

“ la descarnada princesa se casó con el feo príncipe. Y vivieron felices”. No se cuentan así los cuentos, pero eso sucede en la vida real. Pocas son las bellas, o los bellos, y en todo caso su belleza es efímera. Se me ocurrió este pensamiento en el supermercado, mientras observaba algo familiar en todas las caras y figuras, un común denominador, una tranquilizante ausencia de guapura que llamara la atención. “Las personas”, pensé, “no son todas héroes y heroínas. En el mundo real son actores de carácter”Como confirmación de esto vi reflejado en el cristal de una puerta un tipo flaco de chaqueta gris pasada de moda, pantalones pardos con grandes rodillera y zapatos gastados. Andaba con paso lento y cuidadoso, y un ensayo de sonrisa en los labios que más parecía una mueca de dolor o de fatiga. “He ahí la prueba de mi teoría”, me dije para mis adentros… y entonces me reconocí.

martes, noviembre 20, 2007

ens en sortirem carinyo


M'estima incondicionalment, no em jutja pels meus actes, agraeix cada caricia, cada paraula com si fos el més valuós del mon... Un dia dolent per ell és aquell en el que jo m'hi enfado, tot i que d'aquests dies n'hi han pocs perque quan em mira amb aquells ulls em desfaig i ja em du per on vol.

És poc temps el que duem junts però ha estat tot molt intens, són tantes coses viscudes, tants moments i anècdotes que el difícil és no estimar-lo...

Però el món és cruel i s'ensanya amb els més vulnerables.

Un simple mosquit asquerós li ha fet un mal irreparable de per vida trasmetent-li una greu enfermetat que precisa de cures pal·liatives amb la presencia de constants recaigudes.

La impotencia que sento és indescriptible però no puc culpar a ningú. L'atzar o potser el destí han estat els responsables d'aquesta sort i ja res es pot canviar per molt que mirem endarrere buscant hipòtesis sobre el que hagués passat si enlloc de... haguéssim fet... o no haguéssim anat a...

De moment només puc agrair a una persona (que si llegeix això de seguida sabrà que em refereixo a ell) que l'ha salvat d'un tràgic final i avui mateix la seva obra ha contribuit a mantenir-lo en vida. A ell li debem tot.

I a partir d'ara el que ens vé serà dur pels dos però no impossible.

Ens en sortirem Ruski.

viernes, noviembre 16, 2007

Los veintitantos...

Le llaman la 'crisis del cuarto de vida'.

Te empiezas a dar cuenta que tu círculo de amigos es más pequeño que hace unos años.Te das cuenta de que cada vez es más difícil ver a tus amigos y coordinar horarios por diferentes cuestiones: trabajo, estudios,pareja, etc...Y cada vez disfrutas más de esa cervecita que sirve como excusa para charlar un rato.

Las multitudes ya no son 'tan divertidas'... hasta a veces te incomodan. Y extrañas la comodidad de la escuela, de los grupos, de socializar con la misma gente de forma constante. Pero te empiezas a dar cuenta que mientras algunos eran verdaderos amigos otros no eran tan especiales después de todo. Te empiezas a dar cuenta de que algunas personas son egoístas y que, a lo mejor, esos amigos que creías cercanos no son exactamente las mejores personas que has conocido y que la gente con las que has perdido contacto resultan ser amigos de los más importantes para ti.

Ríes con más ganas, pero lloras con menos lágrimas, y con más dolor. Te rompen el corazón y te preguntas como esa persona que amaste tanto te pudo hacer tanto mal. O quizás te acuestes por las noches y te preguntes por qué no puedes conocer a alguien lo suficientemente interesante como para querer conocerlo mejor. Pareciera como si todos los que conoces ya llevan años de novios y algunos empiezan a casarse.

Quizás tú también amas realmente a alguien, pero simplemente no estás seguro si te sientes preparado para comprometerte por el resto de tu vida. Los ligues y las citas de una noche te empiezan a parecer baratos, y emborracharte y actuar como un idiota empieza a parecerte verdaderamente estúpido.

Salir tres veces por fin de semana resulta agotador y significa mucho dinero para tu pequeño sueldo.

Miras tu trabajo y quizás no estés ni un poco cerca de lo que pensabas que estarías haciendo. O quizás estés buscando algún trabajo y piensas que tienes que comenzar desde abajo y te da un poco de miedo.

Tratas día a día de empezar a entenderte a ti mismo, sobre lo que quieres y lo que no. Tus opiniones se vuelven más fuertes. Ves lo que los demás están haciendo y te encuentras a ti mismo juzgando un poco más de lo usual porque de repente tienes ciertos lazos en tu vida y adicionas, cosas a tu lista de lo que es aceptable y de lo que no lo es. A veces te sientes genial e invencible, y otras...solo,con miedo y confundido.

De repente tratas de aferrarte al pasado,pero te das cuenta de que el pasado cada vez se aleja más y que no hay otra opción que seguir avanzando. Te preocupas por el futuro,préstamos, dinero... y por hacer una vida para ti. Y mientras ganar la carrera sería grandioso, ahora tan solo quisieras estar compitiendo en ella.

Lo que puede que no te des cuenta es que todos los que estamos leyendo esto nos identificamos con ello. Todos nosotros tenemos 'veintitantos' y nos gustaría volver a los 15-16 algunas veces. Parece ser un lugar inestable, un camino en tránsito, un desbarajuste en la cabeza... pero TODOS dicen que es la mejor época de nuestras vidas y no tenemos que desaprovecharla por culpa de nuestros miedos...

Dicen que estos tiempos son los cimientos de nuestro futuro. Parece que fue ayer que teníamos 16... ¿¡Entonces mañana tendremos 30!? ¿¿¿¡¡¡Así de rápido!!!???

HAGAMOS VALER NUESTRO TIEMPO... QUE NO SE NOS PASE!

La vida no se mide por las veces que respiras, sino por aquellos momentos que te dejan sin aliento...

domingo, noviembre 04, 2007

APRENDIENDO A VIVIR


Así es, todo en esta vida es cuestion de aprendizaje, incluso esta misma! el propio nacimiento es una experiencia trascendental en la vida de una persona y este largo camino del conocimiento nos acompañará el resto de nuestras vidas. Y hasta la muerte puede ser una lección que nos toque recibir. La cuestion esta en la velocidad a la que transcurre esta hoy en dia y las cosas que nos perdemos por ello. Es cierto que nuestro sistema sensorial es un sistema especializado y que es imposible poner todos nuestros sentidos en todo lo que nos rodea, pero es que lo que solemos hacer es ir por una cosa y no hacer caso a nada mas. En fin, que segun mi opinion hay que pararse en segun que momentos, saborear los maravillosos instantes que nos brinda la vida y estar alerta en todo, desde ver que tipo de comida nos gusta a conocer al tipo de hombre que no nos conviene para nada. Asi tambien se vive mas feliz, porque vivimos preocupandonos por nimieces cuando lo que realmente va pasando es la vida y luego nos arrepentimos de lo que no hicimos... Eso es, aprendamos a vivir que no es tan dificil, solo se trata de aprender...

jueves, noviembre 01, 2007

PUEDE SER..

Puede ser, que me haya equivocado una y otra vez, pero esta vez es cierto que todo va a ir bien, lo siento aquí en el pecho y en tu cara también... y debe ser que pienso igual que ayer pero del reves todo se ve mas claro, mas facil, no se, las cosas se van ordenando solas sin querer, y dicen que si una puerta se cierra se abre otra, no se, mas grande mas bonita y mas facil que ayer, mas facil que ayer, y esta vez en cambio de una puerta viene un ventanal muy solido muy fuerte y con vistas al mar, con vistas al mar...
Y puede ser que me equivoque otra vez y puede ser que vuelva a perder, pero la vida me dice que me toca a mi eso de sentirme bien, y puede ser que me equivoque otra vez...
y ahora que se marcha la tristeza y las penas tambien quisiera despedirme diciendoles que espero que no nos volvamos a ver debe ser que pienso igual que ayer pero del reves todo se ve mas claro, mas facil, no se, las cosas se van ordenando solas sin querer, y dicen que si una puerta se cierra se abre otra, no se, más grande mas bonita y mas facil que ayer, mas facil que ayer y esta vez en canvio de una puerta viene un ventanal muy solido muy fuerte y con vistas al mar, con vistas al mar...
Y puede ser que me equivoque otra vez y puede ser que vuelva a perder, pero la vida me dice que me toca a mi eso de sentirme bien, y puede ser que me equivoque otra vez...